بر اساس یک مطالعه جدید، محققان دریافته اند که قلب انسان در فضا کوچک می‌شود. در این مطالعه قلب «اسکات کلی» فضانورد ناسا قبل و در طول حضور ۳۴۰ روزه خود در فضا از طریق اکوکاردیوگرام ۲D و داپلر اندازه گیری شد؛ این مطالعه نشان داد قلب، به دلیل طولانی بودن زمان بی‌وزنی در فضا، منقبض می‌شود که شبیه به وضعیتی است که فرد در انجام شنای استقامتی و یا چند ساعت شنای روزانه در آب، تجربه می‌کند.

«کلی» در مدت زمانی که در فضا بود به انجام ورزش‌هایی از جمله دوچرخه سواری و تردمیل می‌پرداخت، اما با این وجود اندازه توده بطن چپ همچنان کوچک بود.

بر اساس این مطالعه در طول پرواز فضایی، از دست دادن یک گرادیان گرانشی منجر به افزایش کوتاه مدت در پیش بارگیری قلب می‌شود، به دنبال آن یک جبران کننده حجم خون و یک کاهش طولانی مدت در پیش بارگیری در فرد ایجاد می‌شود که بدون مقابله با اقدامات گسترده، گفته می‌شود پرواز فضایی به اصطلاح منجر به آتروفی قلب و عدم تحمل ارتوستاتیک می‌شود.