سامانه پیشرانشی مافوق سرعت نور، وسیله‌ای است که به فضاپیماها اجازه می‌دهد با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت کند

در خلاصه این مقاله آمده است: «ما نخستین مدل کلی برای سامانه‌های انرژیِ‌ مثبت آهسته‌تر از سرعت نور، پیشرانش مافوق نور کروی متقارن را معرفی و ارائه می‌کنیم. از نظر مفهومی، ما نشان دادیم که هر سامانه پیشرانشی مافوق سرعت نور، شامل پیشرانش پیچش فضا-زمان، بدنه‌ای از مواد معمول یا غیرمعمول است که با سرعت لَختی مشخصی حرکت می‌کنند. بنابراین، هر سامانه پیشرانشی مافوق سرعت نور به نیروی رانشی یا نیروی محرکه نیاز دارد. ما نشان دادیم که دسته‌ای از فضاپیماهای آهسته‌تر از سرعت نور، پیشرانش مافوق نور کروی متقارن، دست‌کم به لحاظ نظری می‌توانند بر اساس قواعد فیزیکی شناخته شده امروز بشر ساخته شوند.»

 این نظریه‌های دانشمندان بر پایه پیشرانش پیچش فضا-زمان قرار دارد که به نام فیزیکدان نظری، میگل آلوبیره نام‌گذاری شده است. او در گزیده مقاله خود که در سال ۲۰۰۰ منتشر شد، نوشته بود که مسئله پیشرانش‌ها با دستکاری فضا-زمان حل خواهد شد. 

 آلوبیره نوشته بود: «صرفا با اتساع محلی فضا-زمان پشت فضاپیما و هم‌کشانی (کنتراکسیون) در جلوی فضاپیما، حرکت سریعتر از سرعت نور به طوری که از دید ناظران بیرونی به شکل یک ناحیه آشفته دیده شود، ممکن است. این واپیچش و اعوجاج، یادآور سامانه پیشرانشی مافوق سرعت نور در ژانر علمی تخیلی است. هرچند اگر چنین چیزی در کرمچاله‌ها رخ دهد، به ماده‌ای عجیب‌وغریب نیاز خواهد بود تا این اعوجاج و واپیچش را در فضا-زمان ایجاد کند.»

 به لحاظ نظری و روی کاغذ، یک سامانه پیشرانشی مافوق سرعت نور قادر خواهد بود تا بر اساس چارچوب نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین کار کند. سفر با سرعت فراتر از نور، معمولا به میزان بی‌نهایت انرژی نیاز خواهد داشت اما این محدودیت فقط برای اشیای درون فضا-زمان کار می‌کند نه برای خود فضا-زمان، چرا که خود جهان هستی پس از مهبانگ توانسته است با سرعت بیش از سرعت نور انبساط پیدا کند.

منبع: ایندیپندنت فارسی