مین های ضد نفر و تله های انفجاری عامل اصلی تلفات نیروهای اوکراینی

حمله روسیه به اوکراین آثار هولناک برخی از آخرین پیشرفت های جهان در فناوری نظامی از حامل های بدون سرنشین هوایی و دریایی گرفته تا سیستم های پیشرفته جنگ الکترونیک را به نمایش گذاشته است. اما براساس گزارش ها از سربازان روی زمین در اوکراین، مین های زمینی و تله های انفجاری آسیب های بیشتری به بار آورده اند.

به گزارش اینسایدر، میدان های مین متراکم، نیروهای اوکراینی را مجبور می کند تا تانک های غربی خود را رها کرده و کار خسته کننده و خطرناک مین روبی میادین مین مملو از مواد منفجره را در مناطقی به عرض تا ۱۰ مایل، به شکل دستی انجام دهند.

ژنرال والری زالوژنی، فرمانده ستاد ارتش اوکراین به واشنگتن پست گفته است: «شما دیگر نمی توانید تنها با یک تانک با چند زره کاری انجام دهید زیرا میدان مین بسیار عمیق است و دیر یا زود متوقف خواهد شد و سپس با آتش متمرکز نابود خواهد شد».

در عوض، سربازانی که وظیفه مین زدایی را بر عهده دارند، از کاوشگرهای بلند و فلزیاب ها برای ضربه زدن خسته کننده به زمین در طول مزارع مین کاری شده برای شناسایی مین ها و پاکسازی یک مسیر باریک برای عبور پیاده نظام استفاده می کنند. اما این کار، در عین سادگی در مفهوم، کاری بسیار دشوار، خطرناک و زمانبر است.

سربازان می توانند با جستجوی حیوانات مرده ای که در همان حوالی کشته شده اند، تله های انفجاری را پیدا کنند. در عین حال به جای فلزیاب، از میله های فایبرگلاس برای یافتن مین هایی استفاده می شود که با تحریک الکتریکی منفجر می شوند. در مواردی که امکان خارج کردن مین وجود ندارد، متخصصان روش های غیرمعمولی را برای انفجار در نظر می گیرند؛ مانند استفاده از طناب و قلاب برای به دام انداختن سیم ها از فاصله دور.

به گزارش نیویورک تایمز، مین های به جا مانده از نیروهای روسی در اوکراین اغلب با دستگاه های خاص دفن می شوند که باعث می شوند مواد منفجره داخل مین ها، در هنگام تماس منفجر شوند. ماکسیم پریسیاژنیوک، سرگرد اوکراینی، که متخصص مین زدایی است، گفته است که یک “تله ای برای احمق ها” توسط تیم های او شناسایی می شود – آن ها با مین های ضد نفری روبرو می شوند که درست در مقابل سیم های فعال عبوری دفن شده اند و سربازانی را هدف قرار می دهند که ممکن است سعی کنند سیم را از کار بیندازند.

این سربازان همچنین با مین های به اصطلاح پرشی دست و پنجه نرم می کنند که پس از رفتن رویشان، ترکش پرتاب می کنند و با ساچمه های پلاستیکی و فلزی به سربازان نزدیک حمله می کنند. مین های سبز و پلاستیکی “برگی” که مین های پروانه ای یا گلبرگی نیز نامیده می شوند، منطقه را پر کرده اند. درمان زخم های ناشی از مین های پلاستیکی بسیار دشوار است، زیرا پزشکان نمی توانند با استفاده از روش های معمول مانند اشعه ایکس محل قرارگیری ترکش های پلاستیکی در بدن را پیدا کنند.

پریسیاژنیوک به تایمز گفته است: «برای پاکسازی مین ها، باید انگیزه زیادی داشته باشید و ذهنتان آزاد باشد. کار بسیار ظریفی شبیه کار جراحان است اما همزمان، انفجارهای زیادی اطراف شما رخ می دهد».

یک پزشک ارتش اوکراین به تایمز گفته که زخم های ناشی از مین در میان سربازانی که او درمان می کند شایع تر از زخم های ناشی از توپخانه است.

به گزارش اینسایدر، سرتیپ مارک کیمیت، ژنرال بازنشسته آمریکایی، تلاش برای عبور از دفاع روسیه را مانند تلاش برای عبور از “۲۰ کیلومتر جهنم” خوانده است، چرا که سربازان مجبور به عبور از ردیف های زیادی از سنگرها، تله های ضد تانک، میدان های مین و سیم خاردار هستند.

نیروهای روسی تنها کسانی نیستند که در ادامه تهاجم خود به اوکراین از مین های ضدنفر استفاده می کنند. به گزارش اینسایدر، پیش از این دیده بان حقوق بشر در ماه جاری میلادی از مقامات اوکراینی خواسته بود تا گزارش های مربوط به استفاده از مین های پروانه ای علیه سربازان روسی را بررسی کنند.