دانشمندان می‌توانستند ساختار داخلی ماه را با مشاهده نقشه‌های گرانش ماه مطالعه کنند.

پرتاب به‌سوی ماه

هر دو فضاپیما در تاریخ ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۱ توسط موشک دلتا۲، از فلوریدا به آسمان بلند شدند.

درحالی‌که فضاپیماهای آپولو این مسیر را در سه روز طی کردند، حدود ۴ ماه طول کشید تا این فضاپیما به ماه برسد. زیرا سفر در مسیری انجام شد که سوخت کمتر و زمان بیشتری صرف شود.

گریلA و گریلB با فاصله کمی از هم در مدار ماه قرار گرفتند. هنگامی که گریلA از فراز قسمتی می‌گذشت، جاذبه بیشتری داشت، سرعت و فاصله‌اش از گریلB افزایش پیدا می‌کرد. درحالی‌که حین گذر گریلB از همان نقطه سرعت و فاصله کاهش پیدا می‌کرد.

حرکت دو فضاپیما با این الگو، که حرکت جزر و مدی نامیده شد، به داده‌برداری بهتر آن‌ها از ماه کمک می‌کرد.

ماموریت گریل

هدف اصلی ماموریت، همانگونه که ذکر شد، تعیین ساختار داخلی ماه از پوسته تا هسته و جمع‌آوری اطلاعات بیشتر از تحولات حرارتی ماه بود. همچنین پاسخ به سوالاتی مانند چگونگی شکل‌گیری سیاره‌های سنگی و جزئیات بیشتر درباره ماه مورد توجه دانشمندان بود.

یافته‌های گریل

این فضاپیما مجهز به دوربین بود و تصاویر فراوانی از قسمت‌های مختلف ماه تهیه کرد.

نقشه‌ کشیده شده توسط گریل، ویژگی‌های ماه را با جزئیات بی‌نظیری مانند زمین‌های آتش‌فشانی، دهانه‌ها و ساختار سطح آن به‌تصویر می‌کشید.

اطلاعات گریل درباره تاریخچه حرارتی ماه تایید کرد که چگالی‌های جرمی ماه نتیجه برخورد سیارک‌ها و دنباله‌دارها بر سطح آن، هنگامی که درونش بسیار داغ‌تر بود، است.

گریل همچنین کشف کرد که ضخامت پوسته ماه از چیزی که قبلا تصور می‌شد کمتر، و گرانش آن متفاوت با دیگر اجرام منظومه‌شمسی است.

جالب است بدانید که گریل اطلاعاتی از محل‌های مناسب برای فرود انسان و فضاپیماهای احتمالی آینده استخراج کرده است.

پایان ماموریت

هنگامی که سوخت دو فضاپیما به اتمام رسید، تیم گریل تصمیم گرفت ماموریت را با برخورد دو فضاپیما روی ماه به پایان برساند.

مدارگرد شناسایی ماه هنگام این برخورد در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲، از ۱۶۰ کیلومتری سطح این قمر تصاویری را از این برخورد ثبت کرد که بعدها منتشر شدند.

این دو فضاپیما در جنوبی‌ترین حفره یک کوه ناشناخته، با فاصله ۲۲۰۰ متری از یکدیگر آرمیده‌اند.